شجاعت ؟

   

نمیدانم میشود نامش را شجاعت گذاشت یا نه ...  

اعتراف به اشتباه یکی از شجاعتهایی است که من دارم . بی پروا عذرخواهی میکنم . بدون ترس از شکستن غرورم ، بدون ترس از تحقیر ، فقط برای اینکه دلی را نشکسته باشم . گاهی زیاده روی میکنم در این اعترافها . گاهی از آنهایی عذرخواهی میکنم که خودشان خطاکارترند . اما ، همیشه ندای درونم پیروز میشود که : تو خطا نکن.  و به همین دلیل یک وقتهایی اطرافیانم را گستاخ تر و پرتوقع تر میکنم .

دیشب هم عذرخواهی کردم . از کسی که زودترها رفتارش دلم را شکسته بود . اما به خاطر شکی که به او داشتم ناراحتش کرده بودم . در جواب پوزشم فقط به یک کلمه "باشه" قناعت کرد . ولی من ، الان وجدانم آرامتر است . هرچند هنوز به بیگناهی او اطمینان ندارم . حتی اگر مرا نبخشیده باشد ...

 + آرزوهایی دارم . منتظرم که برآورده شوند . خدایا نمیدانم در نظر تو من لیاقت آنها را دارم یا نه ... اما خودم فکر نمیکنم زیاد انسان بدی باشم . لااقل همیشه سعی کرده ام در خوب بودن . به بزرگواری نگاهم کن .