از خاطرات اعصاب

توی بخش نورولوژی یه مریض داشتیم که اسمش اقدس بود . خودم خوابونده بودمش . 10 روزی بستری بود . stroke in evolution  بود . اول که اومده بود خیلی اوضاعش وخیم نبود ولی روز به روز بدتر میشد . همراه هاش هم ولش کرده بودند و رفته بودند . این بود که اقدس خانم به هم اتاقیهاش هی غر میزد و همه رو عاجز کرده بود . دکتر ر هم به خاطر دل رحیمش نگهش داشته بود که کاملا سالم به خانواده تحویلش بده !  

روز آخر بخش میخواستم از یکی از اینترنها یه سوال بپرسم . بالای سر اقدس بود . عجله داشتم . اقدس هم تا منو دید شروع کرد به حرف زدن باهام . دیس آرتری داشت . من که متوجه نمیشدم چی میگه . فقط میفهمیدم میخواد یه چیزی براش بیارم . منم که مهربون ! با لحن پر محبتی هی میگفتم : باشه الان میگم بیارن واست ! دیدم با تعجب نگاهم میکنه . دوباره حرفشو تکرار کرد . باز هم اصرار کردم که باشه باشه صبر کن ، میارن واست !  

یه ساعتی که گذشت تازه فهمیدیم بیچاره کاغذ میخواسته که وصیت نامه بنویسه !